Değerli kardeşimiz,

1. Her dilin kendine mahsus üslupları vardır. Arapça’da harfî tercümeyle veya acemice bir tercümeyle “yol oğlu” anlamına gelen “İbn sebîl”, “yolcu” demektir. Meallerde de bu, “yolcu veya yolda kalan” olarak geçer. Kur’an Arapça lisanıyla inmiştir, o dilin kurallarını uygulamıştır. Türkçe’de birisi için “O benim baş tacımdır.” dediğimizde, o adamın gerçekten bir taç olarak başımıza konabileceğini, kastetmediğimiz hususu çok açıktır.

 Kur’an’da “İbn sebîl / yol oğlu” adında bir ayet yoktur; bu kelimenin geçtiği ayetler vardır. Bunlardan birisi Bakara Suresi’nin 177. ayetidir. Meali şöyledir:

“Takva, yüzlerinizi doğuya veya batıya doğru çevirmeniz değildir. Lâkin takva Allah’a, ahiret gününe, meleklere, kitaplara ve peygamberlere iman eden, sevdiği malını Allah’ı hoşnut etmek için yakınlara, yetimlere, yoksullara, yolculara / yolda kalan gariplere, isteyenlere ve boyunduruk altında bulunup hürriyetine kavuşmak isteyen köle ve esrilere veren… kimselerin davranışlardır.”

2.Kuran’da mecaz dahi olsa Allah ile mahluklar arasında baba ve oğul kelimeleri asla kullanılmamıştır.

İlave bilgi için tıklayınız:

– Hristiyanların Hz. İsa hakkında, “Allah’ın oğlu derken, onunla aynı özden olduğunu kastediyoruz.” demeleri…

Selam ve dua ile…
Sorularla İslamiyet