Değerli kardeşimiz,

Hz. Peygamber (asm) Efendimizin kendi ümmetini sevmesi, hatta bütün insanlara şefkatli ve merhametli olmasının pek çok hikmeti vardır. Bunlardan bazılarını şöyle sıralamak mümkündür:

a) Hz. Peygamber (asm) bütün kâinatın ilk nurlu bir çekirdeğidir. Allah, ilk olarak Efendimizin nurunu yaratmış ve kâinatı da o nurdan yaratmıştır. Bu yönüyle soy kütüğünü sevmesi elbette tabii bir husustur.

b) Hz. Peygamber (asm) âlemlere rahmet olarak gönderilen bir elçidir. (bk. Enbiya, 22/107)

Bu yönüyle de tüm varlıklara karşı muhabbet, merhamet ve şefkat göstermesi, kişiliğinin bir tezahürüdür.

c) Özellikle –iman kardeşliğinin gereği olarak– ümmetinin müminlerine karşı çok merhametli ve pek şefkatli olduğu bir gerçektir. (bk. Tevbe, 9/128)

İman Allah’a bir intisap olduğundan, herkesin bu merciye intisap etmesini arzu etmek, muhabbet beslemek çok ulvi bir duygudur.

Özetle:

– Elçi olarak,
– Nurlu çekirdek olarak,
– Soy kütüğünün başı olarak,
– Ontolojik ağacın bir dalı olarak,
– İnsanların reisi ve efendisi olarak
– Daha nice bağlar ve bağlantıların düğüm noktası olarak,
– Allah’ın en sevgili kulu olarak,
– “Yaratılanı yaratandan ötürü sevmek” hakikatinin gereği olarak,
“En yüksek / güzel ahlakın bir elmas külçesi olduğuna dair Rabbinin onayını alan bir kimse olarak,
– Kemal ve cemal sıfatlarına, özellikle ism-i azam ve her ismin azami mertebesine mazhar biri olarak
“Habibullah” denilen zata elbette bu yakışır.(bk. Kalem, 68/4)

Selam ve dua ile…
Sorularla İslamiyet