Değerli kardeşimiz,

– Bir insanın kendini başkasından büyük görmesi kibirdir. Başkasıyla aynı kefede görmesi iltimas(eşit görmek)tir. Kişinin kendini başkasından küçük görmesi ise tevazudur.

– Bu ölçülere göre sizin tutumunuz kibir sayılmaz, fakat tevazu da değildir. İbrenin az bir hareketiyle kibre kayma tehlikesi olabilir.

– İnsan yalnız mistik bir düşünce içinde değil, aynı zamanda rasyonel bir değerlendirme içinde de kendini başkalarından daha kusurlu görebilir. Çünkü, -Kur’n’da da ifade edildiği üzere- her insan bir takım mazeretler, bahanelerin arkasına da sığınsa, yine de kendi kusurunu bilir.(Kıyamet, 75/14) Fakat başkasının kusurlarını bilmez; çünkü, genellikle kusurlar gizlidir.

Öyleyse bu objektif değerlendirmeye göre, her insan kendi kusurlarını yakinen bildiği, başkasının kusurlarını ise genellikle bilmediği için, kendini bu anlamda herkesten daha aşağı bir mertebede görebilir ve kendini buna ikna edebilir.

– Bununla beraber, gerçek büyüklük Allah katında takva ile ölçülür. Bu takvanın gerçek ölçüsü ise, iman ve salih amelle ölmektir.

Hiç kimse kendi akıbetinin ne olacağını bilmediğine göre, çok günahkâr olarak bilinen birinin ömrünün sonlarında takva dairesine girme ihtimali olduğu gibi, kendisinin de -Allah korusun- takva dışında bir davranış içinde ölebilir.

İşte büyük İslam alimler, ehl-i tasavvuf, ehl-i velayet bu tarz değerlendirmeler yaptıkları için, kendilerini gayri müslim kişilerden bile büyük görmemişler.

Rabbimiz, hepimize son nefesimize kadar imanı, takvayı, tevazu ve istikameti nasip ve müyesser eylesin, âmîn!..

Selam ve dua ile…
Sorularla İslamiyet