Değerli kardeşimiz,

​Dünya ahiretin tarlasıdır. Bu tarlanın mahsulleri öte âlemde, cennet yahut cehennem olarak tezahür edeceklerdir. Bu nedenle, dünya şartları her istenilen olacağı bir yer değildir. Zira burada ekiyor ve ekiliyoruz, olumlu veya olumsuz mahsulleri ötelerde göreceğiz.

İmtihan için dünyaya gönderilen insanın amacı, ilim ve ibadet yolu ile gelişerek cennete layık olacak bir seviyeye gelmektir.

İnsanın bu imtihanı kazanması ve kemale ermesi için de tıpkı dünyadaki sınavlar gibi çalışması, gayret göstermesi, gerekirse zahmet çekmesi, maddi ve manevi fedakârlık etmesi gerekir. Her istediğini elde eden kişi, bu çabayı göstermez. Çaba göstermeyenin de hiçbir kabiliyeti gelişmez, herkes aynı basit seviyede kalırdı.

Başarılı bir doktor, bilgisayar mühendisi, astronot, cambaz, marangoz ile sıradan bir eğitimsiz insanın kabiliyetleri arasındaki farkın nedeni, onların bir şeyler elde etmek için çaba sarf etmeleridir.

Nasıl okullarda sınav, ders çalışma ve okula devam zorunluğu bulunmadığında öğrenciler, okuyup kendilerini geliştiremezlerse, dünyada her istediği şeye sahip olan kişi de dünya için de ahiret için de çaba sarf etmeyecek ve kendisini geliştirmeyecekti.

Böyle olsaydı dünyada hiçbir gelişmeden söz edemeyecektik. Çünkü tüm gelişmeler, icatlar hep bir ihtiyaçtan, zorunluluktan doğmuştur.

İnsan sosyal bir varlıktır. Onu mutlu eden şeylerin başında diğer insanlarla birlikte olmak ve hayatı paylaşmak gelir. Her istediğini elde eden kişi, başka insanlara ihtiyaç duymayacağı için, dünyada aile de olmayacak, yardımlaşma da olmayacak, dayanışma da olmayacaktı. İnsanlar, bir anlamda hayvanlar gibi tek başlarına yaşayacaklardı.

Her şeyin kıymeti zıddı ile bilinir. Hastalık olmasa, sağlığın değerini, ölüm olmasa hayatın değerini, acılar, sıkıntılar olmasa sevincin değerini bilemezdik. Zorluklar olmasa başarının sevincini yaşayamayacaktık. Dünya sıkıcı olmasa mutluluk da olmayacaktı. Çünkü zıddı olmadığı için mutluluğun ne olduğunu bilemeyecektik.

Selam ve dua ile…
Sorularla İslamiyet