Değerli kardeşimiz,

Soruda belirtildiği gibi, cahiliye devrindeki insanlar yolculuklarında bir vadiye uğradıkları zaman, oranın emiri, reisi olarak düşündükleri cinlere sığınıyorlardı.

“Bir kısım insanlar cinlerden bazılarına sığınıp, böylece onları daha da azgın hale getirmişler.” (Cin, 72/6)

mealindeki ayette bu gerçeğe işaret edilmiştir. 

İslam döneminde, Hz. Peygamber (a.s.m), insanlarını cinlere değil, Allah’a sığınmalarını emretmiştir. Kaynaklarda, belli bir dua yerine, “Allah’a sığınma” ifadesine yer verilmiştir. (bk. Taberî, İbn Kesir, ilgili ayetin tefsiri).

Zayıf bir rivayete göre, İbn Abbas şöyle demiştir: Hz. Peygamber (a.s.m) şöyle buyurdu:

“Sizden bir kimse, yalnızlıktan gelen bir korkuya kapılırsa veya cinlerin bulunduğu(nu düşündüğünüz) bir mekâna uğrarsa şu duayı okusun:

“EUZU Bİ KELİMATİLLAHİ’T-TAMMATİ’L-LETΠ LA YUCAVİZUHA  BİRRUN  VELA  FACİRUN MİN ŞERRİ MA YELİCU Fİ’L-ARDİ VEMA YAHRUCU MİNHA VEMA YENZİLU MİNE’S-SEMAİ VE MA YARUCU FİHA VEMİN FİTENİ’N-NEHARİ VEMİN TAVARİKI’L-LEYLİ  İLLA TARİKAN YATRUKU BİHAYR” (bk. Alusî, ilgili ayetin tefsiri).

Tercümesi: 

“Ne bir iyi ne de kötü kimsenin önüne geçemeyeceği o tastamam kelimelerle; yerin / toprağın altına giren, yerin / toprağın altından çıkan, gökten inen, göğe çıkanların, gündüz fitnelerinin ve -hayır / iyilik ile gelenler dışında- geceleri ortaya çıkanların şerrinden Allah’a sığınırım.”

Selam ve dua ile…
Sorularla İslamiyet