Değerli kardeşimiz,

İnsanların fıtratında korku ve ümit unsurları konulmuştur.

Korku damarıyla insan karşılaşacağı tehlikeli saldırılardan korumaya çalışır.

Ümit damarıyla da yararlı gördüğü işlere rağbet etmeye başlar.

Buna “korku-ümit, ceza-ödül, zarar-kâr” tablosu da denilir.

Dünyada sosyal ve bireysel hayatın dengeli devam etmesi için bu duygu ve düşünceler insana verildiği gibi, dünya-ahiret, cennet-cehennem dengesini kurmak ve korumak için de verilmiştir.

Bu sebepledir ki, ibadetlerin yalnız Allah için yapılması gerektiği halde, uhrevi menfaatleri düşünmek de bu ibadetleri bozmaz. Fakat bu ibadetlere dünyevi menfaatleri karıştırmak ise ibadetin mahiyetini bozar ve rengini değiştirir.

Kuran ve hadislerin verdiği derslerde cennetin ümidi, cehennemin korkusu ibadetin hakikatini bozmaz.

Çok güzel, yüksek bir mertebe olmakla beraber, fakat herkesin Bediüzzaman hazretlerinin şu seviyesine ulaşması mümkün değildir:

“Sonra, ben cemiyetin iman selameti yolunda ahiretimi de feda ettim. Gözümde ne Cennet sevdası var ne Cehennem korkusu. Cemiyetin, yirmi beş milyon Türk cemiyetinin imanı namına bir Said değil, bin Said feda olsun. Kuranımız yeryüzünde cemaatsiz kalırsa Cenneti de istemem; orası da bana zindan olur. Milletimizin imanını selamette görürsem, Cehennemin alevleri içinde yanmağa razıyım. Çünkü vücudum yanarken, gönlüm gül-gülistan olur” (Tarihçe-i Hayat, 630)

Selam ve dua ile…
Sorularla İslamiyet