Değerli kardeşimiz,

ARASAT: Kıyamet gününde insanların toplanacağı yerin bir adı.

Arsa kelimesinin çoğulu olan arasât, “Üzerinde bina bulunmayan boş arazi parçaları” anlamına gelir. Kur’an’da zikredilmeyen bu kelime, hadislerde sözlük manasıyla kullanılır. (bk. Buharı, “Meğâzî”, 8.)

Arasat, ilk devir kelâm kaynaklarında (bk. Kâdî Abdülcebbâr, s. 425.) ve daha sonraki bazı eserlerde, kıyametin kopmasından sonra diriltilecek olan insanların dünyada yaptıkları bütün fiillerden sorguya çekilmek üzere sevkedilecekleri yerin adı olarak kullanılmış ve dinî kültürümüzde bir terim haline gelmiştir. (bk. İbn Kesîr, en-Nihâye, I, 261: a.mlf., Tefsîr, III, 470.)

“Arasâtü’l-kıyâme”, “Arsa-i mahşer” ve “Yevm-i Arasât” şekillerinde hem toplanma yeri hem de toplanma gününün adı olarak kullanılan arasât, Türk din kültüründe özellikle mevlid okunurken veya dua yapılırken, “Şefîü’l-arasât” (arasât gününün şefaatçisi.) veya “Şefîü’l-usât fî yevmi’l-arasât”(arasât gününde günahkârların şefaatçisi.)söyleyişlerinde Hz. Peygambere (sav) verilen unvanlar arasında zikredilir. (bk. Yusuf Şevki Yavuz, Türkiye Diyanet Vakfı İslam Ansiklopedisi, İstanbul, 1991: 3/335.)

Bibliyografya:

1. Türk Lügati, III, 492-493.
2. Buhâri. “Meğâzî”, 8.
3. Kâdî Abdülcebbâr. Şerrıu’l-Uşûli’l-hamse, s. 425.
4. İbn Teymiyye, Mecmû’u fetâvâ, IV, 303.
5. İbn Kesîr. en-Nihâye, I, 261.
6. İbn Kesîr. Tefsîr, III, 470.
7. Kâdîzâde Ahmed b. Mehmed Emin. Ferâidü’l-fevâid, İstanbul, ts. (Cemâl Efendi Matbaası), s. 165.

Selam ve dua ile…
Sorularla İslamiyet