Değerli kardeşimiz,

Bu iki kavram birbirinin zıddı değildir; bilakis her zaman bir araya gelebilen mütesanit kavramlardır. Hatta denilebilir ki, her adalette merhamet var, fakat her merhamette adalet olmayabilir.

“Zina eden kadın ile zina eden erkeğin her birine yüzer değnek vurun. Eğer Allah’a ve ahiret gününe inanıyorsanız, onlara olan şefkatiniz, Allah’ın dinini uygulamaktan sizi alıkoymasın. Müminlerden bir topluluk da onların cezasına şahit olsun.”(Nur, 24/2)

mealindeki ayetten bu gerçeği görmek mümkündür.

Soruda geçen konuya gelince:

Allah bir kulunu kul hakkından dolayı affedince, diğer kuluna öyle mükâfatlar verir ki, alacağı kul hakkı aklına bile gelmez; hatta bizzat kendisi buna razı olacak, kendi alacağından memnuniyetle vazgeçecektir.

Örneğin çocuğunu diri diri toprağa gömen birisi Müslüman olup sahabe mertebesine ulaşmışsa, o çocuğa öyle nimetler öyle mükâfatlar, öyle makamlar ve mertebeler verilecek ki, -bırakın hak dava etmeyi- belki de başına gelenden memnun olacaktır.

Unutmamak gerekir ki cezayı veren de mükâfatı veren de Allah olduğu gibi, cezayı ve mükâfatı kimin hak edeceğini hakkıyla bilen de Allah’tır. Buna göre muamele etmek adalettir, rahmettir, hikmettir.

Selam ve dua ile…
Sorularla İslamiyet