Değerli kardeşimiz,

Milyarlarca akıllı insanların kabul ettiği bir gerçeğin gerçekliği konusunda şüpheye düşmek, akıl ölçüsünün dışında bir tahayyüldür.

a) Bu kimse anne-babasının kim olduğunu biliyorsa, sorudaki iddiasında samimi değildir. Zira onları tanıması aklının “hiçbir şey almadığı” iddiasını çürütmektedir.

b) Keza bu kişi, bulunduğu ülkeyi, ili, mahalleyi ve yaşadığı evinin durumunu bilmiyor mu? Eğer bilmiyorsa, nasıl yaşıyor? Eğer biliyorsa, iddiasında gayriciddidir.

c) Eğer gerçekten aklın bir şeyi kesin olarak bilmediğine inanıyorsa, bu takdirde kendi iddiasına da inanmaması gerekir. Zira eğer gerçekten bir kimsenin aklı bilmediğini iddia ediyorsa, bu iddiasında ya doğrudur ya da yalancıdır. Eğer doğru ise, bu takdirde en son hükmüne vardığı “bilinmezlik iddiası” tamamen çöplüğe mahkûmdur. Şayet bu iddiasında yalancılık ediyorsa, bu takdirde, kendi kendini aldatmaya çalışan bir aklın hiçbir konuda delil ve kanıt olması mümkün değildir.

d) İlmi mukarrer bir kaide vardır ki; “Bir şartın yokluğu meşrutun da yokluğunu gerektir.” Mesela, bulunduğumuz yerin aydınlık bir gündüz olması için Güneş’in doğması şarttır. Eğer Güneş doğmazsa bir sene beklese de aydınlık bir gündüzün yüzünü göremeyiz. Bunun gibi akıl güneşinin varlığını inkâr eden bir kimsenin aydınlık bir atmosfer araması, kendi aklıyla alay etmesi anlamına gelir. Bu durum normal sofistiklerin ötesinde “bir neo sofistliktir.”

Selam ve dua ile…
Sorularla İslamiyet