Değerli kardeşimiz,

Acı çekmek, bu acıyı dindirecek birine ihtiyacımızı hissettirir, bu his de Allah’a dua etmeye vesile olur.

Demek ki biz hayatımızın her halinde, aciz, zayıf, muhtaç olduğumuzun farkına varırsak, o zaman her durumda dua etmek kolay ve lezzetli olur.

İnsan gerçi mahlûkat içinde en akıllı ve kendini tehlikelere, hastalıklara ve sıkıntılara karşı en iyi koruyandır, ancak aynı insan nihayetsiz açız ve fakirdir.

Beynine giren bir mikroba mağlup olabilirken, başına gelecek musibetleri engelleyemiyor ve  aynı zamanda doğal felaketlere karşı savunmasızdır.

Yaşadığı acılar, zorluklar veya kayıplar, insana kendi sınırlarını, aciz ve zayıflığını daha çok hissettirmektedir.

Bu noktada insanın doğal olarak her şeye gücü yeten bir güce ihtiyacı var. Bu ihtiyaç da insanı Allah’a dua etmeye yönetmektedir.

Bundan dolayıdır ki, siz de acı çektiğinizde haliyle daha çok dua etmek istiyorsunuz.

Duanın bu anlamını Bediüzzaman hazretleri veciz bir şekilde şöyle izah etmektedir:

“Duanın en güzel ve en latif meyvesi, en leziz ve en hazır neticesi şudur ki:

Dua eden adam bilir ki, birisi var ki onun sesini dinler, derdine derman yetiştirir, ona merhamet eder. Onun kudret eli her şeye yetişir. Bu büyük dünya hanında o yalnız değil; bir Kerîm Zât var, ona bakar, ünsiyet verir. Hem onun hadsiz ihtiyacatını yerine getirebilir ve onun hadsiz düşmanlarını def edebilir bir Zâtın huzurunda kendini tasavvur ederek bir ferah, bir inşirah duyup, dünya kadar ağır bir yükü üzerinden atıp Elhamdülillahi Rabbi’1-Âlemîn der.” (Mektubat, 24. Mektup)

Selam ve dua ile…
Sorularla İslamiyet